COACHEN
Vorige week vrijdag mocht ik dankzij de werkgever een extra opleiding ‘coachen van medewerkers’ volgen. Twee dagen terug naar school zeg maar. Op zich niet oninteressant en zeker boeiend gebracht door onze lesgever, de olijke Ed Harris-lookalike, maar ik blijf toch allergisch voor dat soort ‘trainingen’ vrees ik.
Een pak managementgeneuzel over De Missie en De Visie, allerlei types dit en dat en een blik in de ‘psychologie van de medewerker’. Grafiekjes en modellen over de aanpak, voorbeeldjes en straffe verhaaltjes waarvan me ik steevast argwanend afvroeg of ze echt waren of netjes passend verzonnen in het kader van de opleiding en bovendien zit je daar dan tussen mensen uit het bankwezen, atelierverantwoordelijken, ICT’ers, enzovoort. Nope, ik ben geen ander mens geworden in die twee dagen…
Ik ga het roer nu niet plots drastisch omgooien, mijn ploeg nu niet anders op het veld gaan zetten. Dat kan natuurlijk aan een aantal dingen liggen. Ofwel heb ik er niets van begrepen, ofwel deed ik het al behoorlijk,… ofwel heb ik gewoon nog module 2, 3, 4, 5, 6 en 7 nodig, vooraleer ik het ECHT kan.
Nu een populair (nouja) dagblad deze zomer op alle festivals uitpakt met 
Ja mensen, was vorige week op werkvlak nog eens een vlotte week, dan was het deze week wat anders. ‘k Heb in geen tijden meer zo veel af te werken gehad op ‘Deadline Donderdag’ (en daarmee bedoelen we de paar vroege uurtjes alvorens de gazet echt wordt afgesloten)… Normaal beperken de taken in de donkere uurtjes op donderdagochtend zich tot het lezen van de dagbladen, het afwerken van een opiniestukje en hier en daar nog wat nalezen.
